Σε λίγες ώρες φεύγει αυτή η μέρα και πίσω της θα αφήσει, όπως κάθε 8η του Φεβρουαρίου, την πικρή ανάμνηση της τραγωδίας της Θύρας 7, μιας τραγωδίας που το αίμα της ακόμα στάζει και είναι πιο κόκκινο από αυτό του Ολυμπιακού, της ομάδας που η αγάπη προς αυτήν, ήταν η αιτία του άδικου χαμού των 21 της θυμάτων…
Για μας εδώ στην Κύπρο, έχει τη δική της ιδιαιτερότητα η τραγωδία αυτή, όχι απλά επειδή συνέβη στην Ελλάδα και είναι η μεγαλύτερη που έζησε ποτέ ο Ελληνικός αθλητισμός, αλλά και επειδή, αρχηγός του Ολυμπιακού, στο παιχνίδι που συνέβη η τραγωδία (Ολυμπιακός – ΑΕΚ 6-0), ο Σταύρος Παπαδόπουλος, ο αμυντικός ογκόλιθος της ομάδας, κατάγεται ως γνωστόν, από την Κύπρο.
«Δεν γίνεται τέτοια μέρα, να μην μιλήσουμε Σταύρο μου», ήταν η φράση του υπογράφοντα, με την οποία άνοιξε ο διάλογος και όσο για την κλασσική ερώτηση «αν είσαι καλά»… έτσι απλά, το… καλά, μάθαμε να το λέμε!
Αυτή ήταν η απάντηση του Σταύρου Παπαδόπουλου, με τον οποίο, τι καινούριο απέμεινε για να συζητήσουμε ή και να πει, παρά μόνο αυτό που ακολουθεί και τα λέει όλα ή και κάτι παραπάνω:
«Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, με πιάνει αυτή μελαγχολία. Πέρασαν 42 χρόνια και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!
Κάθε φορά που θα πάω στην Ελλάδα, θα πάω στο Μνημείο, εντελώς αθόρυβα και θα αφήσω το δικό μου στεφάνι»…
Απλά αυτό! Με χιλιάδες «αναμνήσεων» να το διανθίζουν θα λέγαμε εμείς…
*Στη φωτογραφία, ο Σταύρος Παπαδόπουλος στα δεξιά και αριστερά, ο Ανδρέας Κοζάκης.
Δυο Κύπριοι, που κατά το ίδιο καιρό, ήταν αρχηγοί στον Ολυμπιακό, σε καλαθόσφαιρα και ποδόσφαιρο!
