Ανάγνωση: Περίπου 50“
Αρχίζοντας επί προσωπικού, δεν είχα ξαναδεί πιο ολοκληρωμένο ταλέντο, τον καιρό που άρχισε να ξεπροβάλλει στο καλαθοσφαιρικό μας στερέωμα…
Ταπεινότατη μου «κατάθεση»…
Χωρίς βέβαια ίχνος υποτίμησης των ταλέντων που είχαν κάποια άλλα νεαρά παιδιά της εποχής του 2000, ο Νίκος Χριστοδούλου, πραγματικά είχε ότι καλύτερο αγωνιστικό προσόν θα μπορούσε να ζητήσει ένας προπονητής!
Σκοράρισμα, οργάνωση, άμυνα, αντίληψη χώρου, διάβασμα αντιπάλου ή και αντίπαλης ομαδικής άμυνας, ο Νίκος Χριστοδούλου, κάλλιστα θα μπορούσε να είχε καταγράψει μιαν αξιοζήλευτη καριέρα και -ποιος ξέρει- μπορεί και να ξεπερνούσε τον Κύπριο καλαθοσφαιριστή που κατέγραψε την πιο αξιοζήλευτη καριέρα, από καιρού καταβολής του αθλήματος στον τόπο μας…
Του Ανδρέα Κοζάκη, του οποίου βέβαια η καριέρα διακόπηκε τόσο άδοξα, λόγω του τραυματισμού του στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, ανάμεσα στην ομάδα του, τον Ολυμπιακό (όπου ήταν και αρχηγός) και στον Παναθηναϊκό…
Όσοι είχαν γνωρίσει προσωπικά, το Νίκο Χριστοδούλου, είχαν να λένε για ένα παιδί με δικές του πρωτοβουλίες, αλλά που δυστυχώς η καριέρα του, τελείωσε επίσης τόσο άδοξα, όχι λόγω τραυματισμού, αλλά των λανθασμένων χειρισμών, που του είχαν τύχει…
Εγκατέλειψε την ενεργό δράση, μόλις στα 24 του…
Το γεγονός ότι δεν του έτυχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι, που θα τον ενέπνεαν να δουλεύει σκληρά, ήταν κάτι που τελικά, τον είχε «παραπλανήσει»…
Αν και κανείς δεν μπορεί να μιλάει υποθετικά, ωστόσο, αν ο Γιώργος Θυρώτος δεν αναχωρούσε τόσο πρόωρα για Τα Επουράνια, ίσως να ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, που εκτός του ταλέντου, θα διαχειριζόταν κατάλληλα και τη ψυχοσύνθεση αυτού του μοναδικού ταλέντου!
