Ανάγνωση: Περίπου 70“
Μιαν ακόμη μονομαχία τελικής φάσης, είχαμε ζήσει πριν από λίγες μέρες στο χώρο του Αναπτυξιακού και συγκεκριμένα, την αναμέτρηση ανάμεσα στην Ανόρθωση και στο ΝΒΑ, για τη Γυναικεία Επίλεκτη κατηγορία Κ16.
Ακριβώς, όπως είχε συμβεί και λίγο καιρό πριν, στον τελικό Κυπέλλου Γυναικών Κ18 (Αχιλλέας – ΕΘΑ), έτσι και την περασμένη Κυριακή και οι δυο ομάδες πανηγύρισαν όταν παρέλαβαν τα Τρόπαια του πρώτου και του δεύτερου ή του Κυπελλούχου και του φιναλίστ…
Αυτό λοιπόν και αν είναι ένα είδος μαγείας!
Γιατί όμως ο συγκεκριμένος ορισμός;
Τη στιγμή που καθήκον ενός γονέα, αλλά και ενός προπονητή στο χώρο του Αναπτυξιακού, είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση (για το γονέα) καθώς και η σωστή ανάπτυξη του ταλέντου, που επιβάλλεται να «δέσει» με τη διαπαιδαγώγηση, το αποτέλεσμα, είναι σαν αυτό που είδαμε στους δυο τελικούς και όχι μόνο…
Επειδή φυσικά, όλο αυτό, υπάρχει και στα Ανδρικά κλιμάκια…
Αν και εκεί βέβαια, το συναίσθημα είναι κάπως διαφορετικό, λίγο πιο «σκληρό», επειδή «οι άντρες δεν κλαίνε» (έλα ντε)…
Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!
*Το κείμενο συνεχίζεται κάτω από την ακόλουθη φωτογραφία…
Εφόσον υπάρχει ο συνδυασμός που αναφέραμε πιο πάνω, τότε στα Αναπτυξιακά κλιμάκια, κερδισμένοι είναι όλοι, τα παιδιά, οι γονείς (που χαίρονται για τη δουλειά που έκαναν), όπως και οι προπονητές (των οποίων η ευθύνη είναι και τεράστια)…
Μετά από όλα αυτά, που άλλωστε αποτελούν και μιαν αναγκαία διαδικασία, τα παιδιά βγαίνουν στη ζωή και με καλαθοσφαιρική ορολογία, ενηλικιώνονται σαν αθλητές…
Μεταφέροντας αυτήν τη νοοτροπία και στην ενηλικίωση, τα παιδιά θα έχουν μάθει και να κερδίζουν και να χάνουν, γνωρίζοντας πια, ότι καμιά κορυφή δεν κατακτήθηκε χωρίς να έχει διαβεί ανηφόρα αυτός που θα έχει υψώσει τη σημαία στην κορυφή!
