📖Περίπου 45“
➡️Ξεκινώντας με πρώτο ενικού, όχι μόνο μέσα από τα βιώματα στο χώρο της καλαθοσφαιρικής σύνταξης, αλλά και γενικότερα, κάποια από τα οριστικά συμπεράσματα που έχω εξάγει είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που ότι και να τους προσφερθεί, όχι μόνο ευχαρίστηση δεν νιώθουν, όχι μόνο απαιτούν και άλλα (και άλλα και άλλα), αλλά όπως απαιτούν ακόμα πιο πολλά, απαιτούν και… σεβασμό!
Αυτοί οι κάποιοι λοιπόν είναι που έντεχνα και συνάμα εκβιαστικά μετατρέπουν το δρόμο σου σε τεντωμένο σκοινί και το τοποθετούν πάνω από έναν ποταμό, γεμάτο από νηστικούς κροκόδειλους!
Όλα τα τη στιγμή που ενώ εσύ προσπαθείς να είσαι δίκαιος, μη θέλοντας να μηδενίσεις κανέναν και ταυτόχρονα να προσπαθείς να αποδίδεις τα εύσημα που πρέπει…
Τον δίκαιο (ή και αυτόν που προσπαθεί να είναι δίκαιος) δεν τον συμπαθούν πολλοί ή μάλλον ελάχιστοι…
Το δε επιπρόσθετο εμπόδιο που αντιμετωπίζει είναι και ο επηρεασμός της μάζας από τους επιτήδειους που είτε λόγω πλάνης είτε λόγω ανωριμότητας, εντάσσονται ή και παρατάσσονται απέναντι σε κάποιον που προσπαθεί να είναι δίκαιος…
Σε τελική ανάλυση, επειδή ούτε αυτός που προσπαθεί να είναι δίκαιος, είναι αλάνθαστος, συνάμα με το ότι είναι αναγκασμένος να ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί και από κάτω να υπάρχει ένα ποτάμι γεμάτο από νηστικούς κροκόδειλους, νιώθει και το βάρος του να προσπαθεί να παραμένει δίκαιος επειδή το βάρος της συνείδησης του, είναι το μοναδικό του όπλο για να αντέχει (να ανέχεται και να προσπαθεί)…
