Η αξία του ηττημένου, είναι η «μεζούρα», με την οποία μετριέται η δόξα του νικητή!
Στον απόηχο λοιπόν των πανηγυρισμών στη γυναικεία ομάδα της ΑΕΛ, για τη 16η κατάκτηση του Τίτλου στην ιστορία της ομάδας, αλλά και της πρώτης, έπειτα από μιαν επταετία (άρα, δικαιολογημένες οι χαρές και με το παραπάνω), θα ήταν τουλάχιστον, ατόπημα να μη γίνει αναφορά για την ομάδα της Αναγέννησης!
Την αντίπαλο που βρήκε απέναντι της η ΑΕΛ και που την κέρδισε με σκορ νικών/ηττών 3-0, ούτως ώστε να έφθανε στην κατάκτηση του Τίτλου…
Η ΑΕΛ, αντιμετώπισε έναν μεγάλο αντίπαλο και πιο κάτω, ακολουθεί η επεξήγηση…
Την ημέρα λοιπόν, που η ομάδα της Γερμασόγειας, έφθανε στην κατάκτηση του Κυπέλλου (κερδίζοντας την ΕΝΑΔ στον τελικό), σε αρθρογραφία μου, είχα τονίσει ότι είναι η σειρά της Αναγέννησης, να βάλει τη δική της σφραγίδα στην ιστορία της Γυναικείας καλαθόσφαιρας στον τόπο μας…
Αυτό λοιπόν, δεν έχει αλλάξει ή μάλλον πιο εύστοχα, δεν έχει αφαιρεθεί ούτε μια… αχτίδα από τη λάμψη των επιτυχιών της Αναγέννησης, κατά την τελευταία 2ετία, μόνο όμως που για να έφθανε σε αυτήν τη «χρυσή 2ετία», η Αναγέννηση, χρειάστηκε πάρα πολλή δουλειά και… χαμένα επί χαμένων παιχνίδια, κατά τη διάρκεια αυτού του κτισίματος!
Ήταν λοιπόν, το μόλις πρώτο Τρόπαιο που χάθηκε για την Αναγέννηση στα δυο τελευταία χρόνια, όπου απονεμήθηκαν, πέντε συνολικά!
Δυο Τρόπαια Πρωταθλητή, αλλά τόσα Κυπελλούχου και ένα, για το Σούπερ καπ…
Κλείνοντας λοιπόν την αναφορά αυτή, για την Αναγέννηση, είναι δεδομένο ότι πλέον στη δική της εξίσωση, εισέρχεται και το «πείσμα επανόδου», τώρα που δεν είναι πια, κάποια μικρή ομάδα στο Γυναικείο καλαθοσφαιρικό στερέωμα…
