📖Περίπου 1`
➡Πόσο μάλλον, να είσαι και μέρος αυτής!
Έχουμε φθάσει στην εποχή της ψηφιακής υποταγής και αυτό, δεν είναι υπερβολή…
Έχουμε φθάσει στην εποχή της περιποιημένης εικόνας, της συλλογής ποσοστών, και λίγο μας νοιάζει πια η ποιότητα…
Είναι η εποχή των διαφόρων τσαρλατάνων της κοινωνίας, του «ότι δηλώσεις είσαι», στην εποχή του καθρέπτη που δείχνει μόνο το περίβλημα…
Είναι η εποχή, που η ιστορία πρέπει να προστατευθεί για να μείνει ανόθευτη, όπως ακριβώς μας την παράδωσαν, πολύ απλά γιατί αν δεν τη διατηρήσουμε και να μεταλαμπαδευτεί όπως την παραλάβαμε, το μέλλον θα είναι αδίστακτος δικαστής…
Αυτό το άθλημα, που είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας αυτού του τόπου, μια μικρογραφία αυτής, κουβαλάει μιαν ολόκληρη ιστορία και η κάθε μέρα και στιγμή που περνά, προστίθεται σε αυτήν, γιατί οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω…
Οι λεγόμενες και μικρές στιγμές που όμως αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι οι πιο μεγάλες…
Κανείς μας κανείς, δεν έχει βιώσει ολάκερη την ιστορία, είναι ανθρωπίνως αδύνατο…
Γιατί το πιο βασικό (που είναι και πιο απλό από το πόσο κάνει το ένα και ένα), είναι ότι η ιστορία δεν θέλει τέχνη, θέλει ενσυναίσθηση!
Άλλο συναίσθηση και άλλο ενσυναίσθηση (από εδώ ως τον… Κρόνο η απόσταση).
Αν λοιπόν κάποιος έχει νιώσει ότι αυτό που βιώνει αυτήν τη στιγμή, είναι και μια ιστορία που θα γραφτεί την επόμενη (στιγμή), τότε και μόνο θα νιώσει την αξία αυτής και η αξία αυτής, δεν αντιπροσωπεύεται ούτε με τα… πολλά (τα πολλά πολλά)… κλικς και καρδούλες, ούτε με τα… Γκούγλε (όπως το είπε κάποτε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος), ούτε με τεχνικές νοημοσύνες (άλλο φρούτο και αυτό), αλλά επαναλαμβάνεται…
Μόνο μέσα από την ενσυναίσθηση, αυτήν του προσωπικού βιώματος, που είναι και ο μόνος δρόμος που οδηγεί και στην επίγνωση του παρελθόντος…
«Ενοχλώντας» τους ανθρώπους που την είχαν γράψει, που είχαν χαράξει τους δρόμους, πριν από σένα…
