Το να παίζεται κανονικά το παιχνίδι, ως το άκουσμα της κόρνας είναι σεβασμός προς όλους!

Περίπου 40“  

Είναι πολλές οι φορές που έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο, μη εκδήλωσης της τελευταίας επίθεσης, ή μη… αμυντικής διάθεσης σε κάποιο παιχνίδι, όταν όλα, έχουν κριθεί εκ των προτέρων.

Δεδομένα, είναι κατανοητή καμιά φορά και η διάθεση των καλαθοσφαιριστών, κάτι που φυσικά εστιάζεται κυρίως και στη φυσιολογική κούραση.

Ωστόσο, η κούραση δεν θα καταπονήσει τον αθλητή, στα τελευταία δευτερόλεπτα μιας και προετοιμάστηκε για ένα κανονικής διάρκειας παιχνίδι (και με πρόνοια, παράτασης ή παρατάσεων).

Από εκεί και πέρα όμως, το να παιχθεί ένα παιχνίδι κανονικά, ως τον ήχο της κόρνας, από την ομάδα που κερδίζει, αυτό αποτελεί σεβασμό προς τον αντίπαλο και όχι οίκτο.

Δεν τον… λυπάσαι τον αντίπαλο σου, τον ανταγωνίζεσαι!

Το να… παραδοθεί η ομάδα που χάνει, αυτό δείχνει μια γενικότερη ηττοπάθεια, ενώ αν παλέψει ως το τέλος, θα έχει να λέει ακριβώς αυτό!

Είναι όμως και ο κόσμος που παρακολουθεί ένα παιχνίδι ή ένα τέτοιο παιχνίδι (επί του θέματος δηλαδή).

Ο κόσμος θέλει να βλέπει παιχνίδι (για το οποίο έχει πληρώσει και εισιτήριο), ως την ώρα που τελειώνει.

Το χειροκρότημα, μπορεί να το πράξει με το τέλος μιας αναμέτρησης.

Καταλήγοντας, όταν ένα παιχνίδι παιχθεί κανονικά, ως το τέλος του, αυτό αποτελεί σεβασμό προς όλους και κάπου αυτό το φαινόμενο (ταπεινή μου γνώμη), πρέπει να εξαλειφθεί σιγά-σιγά…