Τον θαυμασμό μου, για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, δεν τον έκρυψα ποτέ, αλλά δεν θα εξηγήσω τώρα το γιατί, επειδή τώρα είναι η ώρα που ουρλιάζουν οι χαροκαμένοι γονείς, αδέλφια, συγγενείς…
Αυτή η ώρα…
Η 12η ώρα για αυτά τα παιδιά και για όσους έχουν το κουράγιο και τις αντοχές, ας ακούσουν το θρήνο στο τέλος του παρόντος κειμένου, γιατί ίσως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, να θρήνησε τα αδικοχαμένα παιδιά, χρόνια πριν το τραγικό βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου (μόλις λίγα λεπτά πριν την αλλαγή της ημερομηνίας).
Η σύνθεση του Βαγγέλη, φέρει τίτλο 12 ο`Clock…
Λίγο πριν τα μεσάνυκτα έγινε το δυστύχημα…
Μια σύνθεση, γεμάτη από σπαραχτικές ιαχές θρήνου…
Ένας πένθιμος ήχος καμπάνας ακούγεται…
Ένα ήχος, που ακούγεται και στο τέλος…
Μόνος του…
Σαν να λέει «τετέλεσθαι»!
Τόσο συμβολικό, αλλά τόσο συνταρακτικός αυτός ο μοναχικός ήχος στο τέλος…
Τόσο βαθιά συναισθηματικό, που να ταιριάζει τόσο πολύ με το κακό που μας βρήκε…
Έχουμε και μάτια, όχι μόνο αυτιά…
Πριν ακούσετε το θρήνο που έγραψε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, διαβάστε και κάποια δικά μου γραφόμενα…
Σε μιαν κοινωνία, όπου η πυξίδα δείχνει “όπου βγει”, της καθολικής πλάνης, που μας έκανε να ξεχάσουμε ότι έχουμε μάτια, αλλά πιστεύουμε στα αυτιά, πολλά είναι τα τρένα που πέρασαν και ενώ τα βλέπαμε, δεν τα είδαμε…
Η κόρνα τους ήχησε, την ακούσαμε, αλλά δεν την εισακούσαμε…
Ήταν αυτά τα «βουβά τρένα» (κυριολεκτικά και μεταφορικά)…
Πέρασαν πολλά… Πήραν πολύ κόσμο, με τερματικό σταθμό τις εκατόμβες απ` όπου ξεκινά το ταξίδι για Τα Επουράνια…
Το τελευταίο, πέρασε από τη «δική μας ράγα»!
Πριν λοιπόν, ξεχάσουμε και ξεχαστούμε στην καθημερινότητα μας…
Ας κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέπτη μας και μετά ας κοιτάξουμε το ρολόι μας…
Γιατί η δωδέκατη πλησιάζει…
Για όλους μας!
Με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα, αλλά πλησιάζει…
Αλλά μετά το τέλος, όλα θα είναι το ίδιο για όλους…
Ο θρήνος του Βαγγέλη…
