Η τραγωδία στα ανοικτά της Πύλου, ας ανοίξει τις πύλες της ανθρωπιάς μας…

Ανάγνωση: Περίπου 2 λεπτά

Θα αρχίσω με κάτι… σχετικό-άσχετο!

Δηλαδή και τα δυο μαζί… Εντελώς τυχαία έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα φιλμάκι, που έδειχνε μιαν Χριστιανική συναυλία στις ΗΠΑ…

Πραγματικά με είχε κατασυγκινήσει η κατάνυξη των ανθρώπων που την παρακολουθούσαν, τραγουδώντας και αυτοί το «I believe In God», ανοίγοντας τα χέρια τους, κοιτάζοντας ψηλά, σαν ταλαίπωρα παιδιά, που ζήταγαν έλεος, από Τον Πατέρα μας…

Ήταν για μένα (και σίγουρα δεν είμαι και ο μόνος) κάτι σαν λύτρωση αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου, τη στιγμή που αυτός ο κόσμος μοιάζει σαν έναν βράχο που η κατρακύλα του, δεν φαίνεται να σταματά κάπου και θα φθάσει ως τον πάτο…

Χθες λοιπόν, συνέβη αυτή η τραγωδία στα ανοικτά της Πύλου…

Να μετρήσω τις αδικοχαμένες ψυχές;

Να μετρήσω τα ασθενοφόρα;

Μα τόσο απάνθρωπος μπορεί να είμαι για να το κάνω αυτό;

Γιατί να το κάνω;

Για να το προσθέσω στις τόσες και τόσες, στις αμέτρητες τραγωδίες που συμβαίνουν κάθε μέρα και μετά να έλθει και κανείς για να με ρωτήσει, ποιος είναι ο λόγος που αυτός ο κόσμος, μοιάζει με έναν βράχο που κατρακυλά και θα φθάσει ως τον πάτο;

Δεν θα μετρήσω λοιπόν!

Θα ανοίξω και εγώ τα χέρια και θα κοιτάξω ψηλά, ζητώντας έλεος…

Έλεος!

*Το κείμενο συνεχίζεται κάτω από την ακόλουθη φωτογραφία…

Τι να περιγράψω άλλο μετά (και) από το χθεσινό συμβάν;

Επειδή λοιπόν, ο κόσμος έμαθε να βρίζει τη θάλασσα, ενώ φυσάει ο αέρας…

Φύσηξε λοιπόν και στα ανοικτά της Πύλου ο αέρας…

Ξεσήκωσε τα κύματα…

Αυτά ανέτρεψαν το καράβι…

Έγινε (και αυτό) το κακό…

Πρόσφυγες…

Θύματα της απόλυτης εκμετάλλευσης, μάλλον αναγκασμένα να μπουν μέσα σε τέτοια μέσα θαλάσσιας μεταφοράς, για να μεταφερθούν τελικά Στα Επουράνια…

Νέοι, γέροι, παιδιά…

Πρόσφυγες που εμείς τους βρίζουμε, γιατί μας διατάραξαν τη γαλήνη που είχαμε μάθει να ζούμε τόσα χρόνια και με την πόρτα του σπιτιού μας, χωρίς κλειδωνιά…

Τη στιγμή λοιπόν, που η τραγωδία στα ανοικτά της Πύλου, είναι μια ακόμη πρόκληση για να ανοίξει τις πύλες της ανθρωπιάς μας…

Σκέφτομαι, ποιος είναι ο λόγος που όλα αυτά τα μεταναστευτικά κύματα δημιουργούνται και οι κυβερνήσεις των χωρών από τις οποίες προέρχονται, δεν λαμβάνουν καμιά βοήθεια από τους ισχυρούς, ούτως ώστε να μην αναγκάζονται τόσοι (συν)άνθρωποι, να φεύγουν από τη γη που τους γέννησε, μακριά από γονείς, οικογένεια και που τόσοι από αυτούς, πριν φθάσουν στον (αναγκαστικό) προορισμό τους, τα κορμιά τους να αναζητούνται στον πάτο της θάλασσας…

Γιατί άραγε;

Γιατί λοιπόν, αν είναι να βρίσω, δεν θα βρίσω τους πρόσφυγες…

Αλλά προτιμώ να κοιτάξω ψηλά και να ανοίξω τα χέρια…

*Αυτοί οι συνάνθρωποι μας στις ΗΠΑ, που άνοιγαν τα χέρια, υμνώντας Το Θεό, είναι σίγουρο ότι οι πύλες της δικής τους ανθρωπιάς, ήταν ανοικτές πριν (και) από την τραγωδία της Πύλου!