📖Περίπου 1`
➡️Ξεκινώντας το κείμενο με την αναφορά του Ιάκωβου Κακουρή, θέλω να εκφράσω την πεποίθηση (γιατί γνωρίζω πάρα πολύ καλά την ευστροφία του εκλεκτού συναδέλφου), ότι στην αναφορά για τον Αντώνη Γεωργαλλίδη, το θέμα της αποχώρησης του από την ΚΟΕΑΣ, έπρεπε να… πουμπουρίζει σε όλα τα Μέσα!
Προσωπική μου άποψη!
Γιατί ο Αντώνης Γεωργαλλίδης αποτελεί από μόνος του ένα ολόκληρο κεφάλαιο και με όλα τα ψηφία κεφάλαια, στην ιστορία του Κυπριακού αθλητισμού!
Είχα λοιπόν και εγώ το προνόμιο να γνωρίσω τον Αντώνη Γεωργαλλίδη, αν και σχετικά σε πρώιμη δημοσιογραφική ηλικία και η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν γνωρίζω αν είχα διαχειριστεί σωστά τη γνωριμία εκείνη, τη στιγμή που θα είναι τιμή μου, αν και ο ίδιος με θυμάται!
Χιλιάδες φορές εννοώ την κάθε λέξη της αμέσως προηγούμενης παραγράφου!
Το γεγονός αποχώρησης του από τον ΚΟΕΑΣ μετά από 41 ολόκληρα χρόνια, έπρεπε λοιπόν να… πουμπουρίζει σε όλα τα Μέσα και όχι μόνο τα αθλητικά!
Γιατί ο Αντώνης Γεωργαλλίδης, δεν ήταν απλά ένας αθλητής Παγκόσμιου βεληνεκούς (το περί Οικουμενισμού, φυσικά και το αναφέρει ο Ιάκωβος), αλλά είναι ένας ζωντανός πυλώνας του Πολιτισμού αυτού του τόπου!
Η εξήγηση επί αυτού, είναι το οδοιπορικό του!
Οδοιπορικό μεγαλείου, γιατί ο Αντώνης Γεωργαλλίδης, ταπεινός ήταν, είναι και θα είναι!
Ταπεινά λοιπόν και εγώ, ζητάω μιαν συγνώμη από τον Αντώνη Γεωργαλλίδη, ακριβώς επειδή δεν… πουμπούρισα το γεγονός της αποχώρησης του!
Μόνο που για μένα (και δεν είμαι μόνος, σίγουρο αυτό), οι αποχωρήσεις κάποιων, μόνο αποχωρήσεις δεν είναι, γιατί η κληρονομιά που αφήνουν, ανήκει στη χρονική διάρκεια που κρατάει όσο το διηνεκές!
Με αυτό το κείμενο, προσωπικά νιώθω ότι κάλυψα, ένα απειροελάχιστο ποσοστό της προσωπικής μου ενοχής, συνάμα με το ότι… μεγάλωσα, πάλι στο απειροελάχιστο και δημοσιογραφικά, όταν θυμάμαι την προσωπική μου γνωριμία με τον Αντώνη Γεωργαλλίδη (εκεί στην Ίωνος)…





