Μα αφού οι Άγγελοι δεν έλειψαν ποτέ από τα εγκόσμια…

Περίπου 30“

Όταν θα φθάσει η δική μου ώρα για αναχώρηση προς Τα Επουράνια, κάτι που θέλω να πάρω μαζί μου, θα είναι η αγνότητα με την οποία με υποδέχονταν κάποιοι άνθρωποι (και) στα γήπεδα…

Σαν, στο Νίκος Σολομωνίδης και την υποδοχή που λάμβανα από την Ευαγγελία Κουνούνη…

Η οποία σαν σήμερα, δυο χρόνια πριν, έφευγε τόσο νωρίς και πίσω της άφησε δάκρυ, πληγές και το μονολεκτικό ερώτημα, τη (σύνθετη) λέξη, γιατί…

Αλλά χρειάζεται κυρίως πίστη και ενσυναίσθηση για να καταλάβει κανείς ότι χωρίς δάκρυ και πληγές, δεν μπορεί να νιώσει τη χαρά του αύριο…

Ενός αύριο που δεν θα είναι επίγειο, θα είναι αμάραντο, δεν θα έχει ύλη και (πάνω απ’ όλα) ούτε ημερομηνία λήξης…

Πλέον η εδώ παρουσία της Ευαγγελίας δεν υφίσταται, πλην όμως οι Άγγελοι δεν έλειψαν ποτέ από τα εγκόσμια, αλλά ακριβώς επειδή είναι Άγγελοι, μας βλέπουν, αλλά δεν τους βλέπουμε…