📖Περίπου 45“
➡️Λίγα (ακόμα) λόγια για τη Ρέα…
Πέρασαν κιόλας κάποιες μέρες από τότε που η Ρέα Παπαγεωργίου μας βλέπει από Τα Επουράνια…
Με το επίκεντρο της προσοχής, στα παιδιά της, στους δικούς της ανθρώπους, αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου, γιατί όσα από αυτά είχαν την ευλογία να τα διδάξει, ένιωσαν να έχουν μιαν δεύτερη μητέρα ή αν δεν είχαν μητέρα, ένιωθαν ότι αυτή είναι η Ρέα…
«Έκλεψα» λοιπόν αυτό που υπάρχει ακόμα στον «τοίχο» της…
Το οποίο έχει ως εξής:
Μια ζωή περιμένοντας το γιατρό στη Γερμανία…
Παλεύοντας λοιπόν, πάντα εν μέσω της αξιοπρέπειας, η Ρέα έψαχνε στηρίγματα, έψαχνε ελπίδα και πάνω στην άνιση πάλη, που δεν εγκατέλειψε ποτέ, αυτό που έγραψε, ίσως να ήταν μια κραυγή…
Μια γραπτή κραυγή…
Για να την αισθανθεί κάποια άλλη Ρέα, εδώ στην Κύπρο, εκεί στη Γερμανία και σε όλα τα μέρη της Οικουμένης…
Γιατί αυτοί που ξέρουν, αυτοί που νιώθουν, αυτοί που έχουν γεννηθεί με το σπανιότατο χάρισμα της ενσυναίσθησης, ξέρουν ότι για μια ζωή θα περιμένουν έναν γιατρό…
Γιατί αυτοί που ξέρουν από αξιοπρέπεια, πότε δεν θα νιώσουν τέλειοι…
Γιατί ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο!
Επειδή Ρέα μου, είχα το προνόμιο να σε γνωρίσω, τώρα που έφθασες στην Αγκαλιά του Υπέρτατου γιατρού, επέτρεψε μου και εσύ και κυρίως Αυτός, να νιώσω τη σιγουριά ότι Του έχεις ζητήσει να μας θεραπεύσει όλους, ακόμα και αυτούς που δεν Τον περιμένουν…
