-Γιαγιά, μα παίζουν και οι μεγάλοι πόλεμο;

Περίπου 1`05“

Λες και ήταν χθες…

Πολύς είναι ο κόσμος που εκθειάζει το μνημονικό μου, αλλά από τότε που άρχισα να θυμάμαι, οι πρώτες μου αναμνήσεις δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ οι πιο ευχάριστες…

Και δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι, όταν σαν μικρό παιδί, είχα ζήσει τη φρικαλεότητα του πολέμου, στην ηλικία των 4 ετών και τριών εβδομάδων…

Λες και ήταν χθες λοιπόν, αλλά πέρασε μισός αιώνας!

Όταν με τη γιαγιά μου, που φορούσε ένα καταπράσινο φουστάνι, μπήκαμε στο λεωφορείο από την Κακοπετριά με κατεύθυνση τη Λευκωσία και συγκεκριμένα, τη Νεάπολη, όπου θα μας παραλάμβανε ο θείος ο Ανδρέας, για να μας μεταφέρει με το δικό του αυτοκίνητο στο σπίτι όπου διέμενε…

Ήταν μέρα Κυριακή, 14 Ιουλίου…

Μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο, η γιαγιά, μου αγόρασε ένα παγωτό χωνάκι και μιαν πορτοκαλάδα «Άλφα»…

Μετά από λίγο, κατέφθασε και ο θείος, για να μας βάλει στο αμάξι…

Ο θείος με ρώτησε αν ήθελα παγωτό και του είπα… ναι!

Αν και η γιαγιά, του είπε ότι μόλις είχα φάει άλλο ένα…

Αλλά δεν με πείραζε…

Μείναμε λοιπόν εκεί…

Την άλλη μέρα…

Σαν σήμερα…

Για κάποιον λόγο, με κλείδωσαν στο σπίτι…

Ήθελα να βγω έξω για παιχνίδι…

Γιατί έβλεπα κάποιους να τρέχουν και να κρατάνε όπλα…

Και τότε ήταν που ρώτησα τη γιαγιά μου…

-Γιαγιά, μα παίζουν και οι μεγάλοι πόλεμο;

Μετά από λίγο, άκουσα μια γυναικεία κραυγή…

-Κόρη!!!

Αυτό είπε και αμέσως μετά, ένας πολύ δυνατός πυροβολισμός, ακούστηκε εκεί κοντά στο σπίτι…

Τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι αυτό που συνέβαινε δεν ήταν κάτι καλό…

Ο φόβος με είχε κυριαρχήσει…

Αλλά δεν καταλάβαινα ακόμα πόσο μακριά ήταν πια το σπίτι μας στην Κακοπετριά…

Αλλά το παλιό εκείνο Morris (με τη μακριά πισινή καμπίνα), με αριθμό εγγραφής ΒΑ 740, που ανήκε στο συγχωριανό μας και αξιομακάριστο κύριο Κώστα δεν το ξεχνάω…

Όπως δεν ξεχνάω αυτά που ακολούθησαν μετά…

Όπως, το πόσο πολύ είχα μισήσει το παιχνίδι του πολέμου…

Επειδή δεν τα ξεχνάω…

Επειδή…

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!