📖 Περίπου 60“
➡️Δόξα το Θεό και στις 7 Σεπτεμβρίου (καλά να είμαστε), ο υπογράφων θα… γιορτάσει την 35η του επέτειο, επί των επάλξεων και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, πολλά έχω δει, αλλά όσα και να είναι αυτά, η ρήση που λέει «όσα περισσότερα βλέπει κανείς, τόσα πιο λίγα ξέρει», αποτελεί μια ρήση συνείδησης!
Από εκεί και πέρα…
Επειδή δεν είναι και λίγες οι φορές που έχω ακούσει, ότι ο κόσμος δεν πάει στα καλαθοσφαιρικά γήπεδα, κατ` αρχήν, υπάρχει ένα δεδομένο.
Από τις αρχές της 10ετίας του `90 (καθώς ξεκίνησα στις 07/09/1989) ως σήμερα, ο κόσμος έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε!
Άλλαξαν οι προτεραιότητες του, οι συνήθειες του, γενικά ο τρόπος ζωής.
Όμως η καλαθόσφαιρα (όπως και το κάθε άθλημα), έχει το δικό του κοινό, το μόνιμο κοινό, αυτό που δεν χρειάζεται καν να… διαβάσει για να μάθει τον τόπο και την ώρα που θα διεξαχθεί μια αναμέτρηση και σε ποιο γήπεδο.
Γνωρίζει, πήγαινε σε αυτό, πηγαίνει και θα πηγαίνει.
Υπάρχουν οι γονείς, που πάνε στο γήπεδο επειδή τα παιδιά τους αγωνίζονται στις Αναπτυξιακές κατηγορίες, αλλά όταν τα παιδιά θα θελήσουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο, τότε για τους γονείς αυτούς (τους πλείστους), δεν υπάρχει λόγος για να ξαναπάνε στο γήπεδο…
Από εκεί και πέρα, ανάλογα του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει μια αναμέτρηση, εννοείται ότι είναι περισσότερος ο κόσμος που θα πάει στο γήπεδο, μόνο όμως που μέσα στην ποσότητα αυτή, υπάρχουν και οι φίλαθλοι που δεν θα πάνε σε μικρότερου ενδιαφέροντος αναμετρήσεις.
Σε αδρές γραμμές λοιπόν, οι «ρομαντικοί» του αθλήματος είναι αυτοί που πάντα πήγαιναν, πηγαίνουν και θα πηγαίνουν στο γήπεδο και η ποσότητα αυτών, ήταν, είναι και θα παραμείνει στην ίδια στάθμη, σταθερά όσο και διαχρονικά.
Στην τελική;
Ο (καλαθοσφαιρικός) κόσμος ποτέ δεν έφυγε από τα γήπεδα και όσο και αν κάποιες «απουσίες», αυτές σημειώθηκαν σε περιόδους «ισχνών αγελάδων», όταν το… χορτάρι… βλάστησε και πάλι, οι «ρομαντικοί», ξαναπήραν τις θέσεις τους στην κερκίδα…
