Η λεπτή ισορροπία επικοινωνίας που καλείται να διαχειριστεί ο προπονητής…

Ανάγνωση: Περίπου 70“

Κατ` αρχήν, για τον ίδιο τον προπονητή, επιβάλλεται η επισήμανση κάποιων δεδομένων, τα οποία είναι κάτι παραπάνω και από σημαντικότατα (όχι απλά, σημαντικά)…

Ως συνήθως, στις νίκες κερδίζουν οι παίκτες και στις ήττες, χάνει ο προπονητής…

Αυτό, δεν είναι, σώνει και καλά… Κυπριακό «έθιμο», αλλά μάλλον είναι Οικουμενικό…

Είναι όμως συνάμα και η απόδειξη ότι ο προπονητής, είναι ένας «μοναχικός κρίκος» στη σύζευξη που καλείται ως ομάδα…

Τεράστια λοιπόν η ευθύνη του προπονητή, που καλείται να επικοινωνεί και με τους παίκτες, αλλά και με τους ιθύνοντες…

Χρειάζονται λοιπόν (αυτονόητα), πολλά κιλά από κότσια για να τα φέρνει εις πέρας, επί τούτου!

Είναι λοιπόν πασιφανές ότι πρόκειται για μιαν λεπτή γραμμή ισορροπίας, κάτι σαν ένα τεντωμένο σκοινί, πάνω στο οποίο ο προπονητής πρέπει, όχι απλά, να περπατά, αλλά κάποιες φορές, να… τρέχει και σε αγώνα 100 μέτρων και μάλιστα, μετ` εμποδίων (πάντα πάνω στο σκοινί, για να μη ξεχνιόμαστε)!

Ως εδώ καλά…

Το σκοινί και η κλωστή…

Υπάρχει όμως και μια άλλη ισορροπία, που υποχρεώνει τον προπονητή, να… «χάνει κιλά σαν τις μπαλαρίνες του Μπολσόι ένα πράμα», γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση, το σκοινί, μοιάζει με… ολάνθιστη λεωφόρο, επειδή πλέον η ισορροπία, πρέπει να γίνει πάνω σε… τεντωμένη κλωστή!

Τι συμβαίνει λοιπόν στην περίπτωση που ένας προπονητής, είναι πολύ μπροστά από ιδέες και αντιλήψεις και που (φυσιολογικά) θα θέλει να τις μεταδώσει στους παίκτες του;

Είναι έτοιμοι ή μπορούν οι παίκτες να τις αφουγκραστούν;

Είναι ικανοί οι παράγοντες να τις ασπασθούν;

Πάντα λοιπόν υπό την (αδιάλλακτη) έννοια, ότι ένας προπονητής, είναι ο «μοναχικός κρίκος», άμα έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα, του να είναι πολύ μπροστά, τότε τα πράγματα είναι εκεί που όντως δυσκολεύουν πάρα πολύ, όπως αυτονόητα επισημάνθηκε πιο πάνω…

Στην τελική, είναι μια ισορροπία, πάνω στην οποία, η προσπάθεια (εν)συναίσθησης και όχι απλά, συναίσθησης, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία…