📖Περίπου 1` / ▶Θέαση: 3`08“
➡Πριν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο, οφείλω να αναφέρω από την αρχή, ότι η επιλογή του τραγουδιού, είναι απόλυτα στοχευμένη και το τραγούδι είναι Ελληνικό!
Επί της ευκαιρίας λοιπόν της σημερινής Ευρωπαϊκής μέρας μουσικής (επέτειο για την οποία ήδη αναρτήθηκε άρθρο στο “BS” πιο πριν), για το λόγο αυτό, είναι μια χρυσή ευκαιρία να «καταθέσω» τη δική μου άποψη, για την κορυφαία μουσική 10ετία του αιώνα…
Αν και προσωπικά, «ανήκω» στη γενιά των 80`s, κατά τη δική μου εκτίμηση, η κορυφαία 10ετία ήταν εκείνη των 60`s!
Για ποιο λόγο όμως;
Ο λόγος δεν ήταν τόσο… μουσικός, αλλά συναισθηματικός!
Επειδή ήταν η δεκαετία εκείνη που η νεολαία της εποχής, προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της από τα δεινά του 2ου Παγκοσμίου πολέμου…
Ήταν μια αδικημένη γενιά, γιατί όπως όλος ο κόσμος, δεν έφταιγε σε τίποτα επειδή «το αφεντικό ήθελε περισσότερο φαγητό»!
Για το λόγο αυτό λοιπόν όλοι (η σχεδόν όλοι) οι στιχουργοί, οι μουσικοί, οι συνθέτες όντας και αυτοί, βαθύτατα επηρεασμένοι από τα δεινά εκείνα, η κάθε φωνητική χροιά του τραγουδιστή, η κάθε λέξη του στιχουργού, η κάθε νότα επί του οργάνου του μουσικού, η κάθε έμπνευση του συνθέτη, περιείχε τον πόνο και την αδικία που είχε βιώσει, χωρίς να έχει φταίξει σε τίποτα (επαναλαμβάνεται)…
Ήταν η μουσική εκείνη, που πραγματικά είχε αγγίξει τις ψυχές όλου του κόσμου της τότε εποχής, κάτι που για μας τους μεταγενέστερους, ακόμα και αυτή η συναίσθηση δεν αρκεί για να αντιληφθούμε το άγγιγμα εκείνο…
Χρειάζεται ενσυναίσθηση!
Επειδή ήταν η κορυφαία μουσική 10ετία!
🤍Αφιερωμένο εξαιρετικά!
Προσωπικά λοιπόν, θα ήθελα να αφιερώσω το τραγούδι που έχω επιλέξει στους καλαθοσφαιρικούς μας πατέρες, αυτούς που χάραξαν τους δρόμους για εμάς…
Ερμηνευμένο από τον Αντώνη Καλογιάννη, σε μουσική του Δημήτρη Λάγιου και σε στίχους του Φώντα Λάδη:
