📖Περίπου 30″
➡Κάποτε ήμουν το παιδί, το εγγόνι και περίμενα το δώρο του Άη Βασίλη, πιάνοντας… τσίλιες κοντά στην καμινάδα, μπας και τον «πιάσω στα πράσα», για να τον δω…
Τα χρόνια πέρασαν και αφού συνειδητοποίησα ότι ο Άγιος Βασίλης ήταν τελικά, ο πατέρας, η μητέρα, ο παππούς, η γιαγιά και έφθασε η εποχή να γίνω γονέας, τότε το δικό μου παιδί, πήρε σειρά για να περιμένει τον Άγιο Βασίλη…
Πέρασαν και άλλα χρόνια και έγινα παππούς και με χαρά έβλεπα το παιδί μου που έγινε γονέας, να «παίζει» με το παιδί του, το εγγόνι μου, που με τη σειρά του περιμένει κοντά στην καμινάδα για να δει τον Άη Βασίλη…
Μετά από κάποια χρόνια, ήλθε η δική μου η σειρά, για να… βγω από την καμινάδα για να φθάσω στα ψηλά…
Εκεί από όπου τα βλέπω όλα…
Πως λυπάμαι όταν δεν βλέπω τη δική μου θέση και τη θέση της γιαγιάς, να είναι άδεια…
Πως χαίρομαι όταν την βλέπω άδεια και τα παιδιά μου, μαζί με τα εγγόνια μου, με θυμούνται…
