📖Περίπου 55“
➡Καταρχήν το αυτονόητο…
Η Κύπρος συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ως συνδιοργανώτρια χώρα και όχι επειδή προκρίθηκε σε αυτήν…
Βέβαια η ουσία ήταν η καθαυτό συμμετοχή, κάτι που δε δύναται να αλλάξει!
Ακριβώς λοιπόν επειδή υπήρξε αυτή η αγωνιστική τριβή, με τους 12 κληθέντες διεθνείς να ζουν το απόγειο της καριέρας τους (ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και σαν ομάδα), μοιραία για τα παιδιά του αύριο, έχει εμπνευστεί ένα όνειρο…
Ένα όνειρο που για να το ζήσουν με τα μάτια ανοικτά, πρέπει πρώτα να το… φοβηθούν!
Ναι, να το φοβηθούν (και αυτό, δεν είναι από τα παιδιά που εξαρτάται)!
Πολύ απλά επειδή αν ένας στόχος είναι εφικτός, τότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος για επιτυχία, αλλά μόνο για τυπική διαδικασία…
Αν λοιπόν ο στόχος του μέλλοντος δεν θα είναι μια αγωνιστική πρόκριση σε ένα τέτοιο επίπεδο, τότε θα διεκδικούμε (και θα διεκδικούμε), μετάλλιο στους ΑΜΚΕ, άντε και μιαν συμμετοχή σε προκριματική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, όπου θα διεκδικούμε τιμητικές εμφανίσεις…
Μετά από αυτά, είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα σκέφτονται αν… πίνω ληγμένα!
Η απάντηση λοιπόν είναι όχι!
Ληγμένα πίνουν αυτοί που νιώθουν ότι… έληξαν οι στόχοι τους!
Εννοείται όμως ότι έχω επίγνωση το που βρίσκεται η Κυπριακή καλαθόσφαιρα, αλλά και ποια είναι τα δεδομένα αυτής…
Ακριβώς αυτό λοιπόν!
Επειδή η Κυπριακή καλαθόσφαιρα βρίσκεται σε ένα χαμηλό επίπεδο, από τη στιγμή που υπήρξε αυτό το ταξίδι (έστω και άνευ αγωνιστικού εισιτηρίου), αν το όνειρο που φοβίζει (αγωνιστική πρόκριση), μείνει όνειρο, τότε και τα παιδιά θα πάψουν να ονειρεύονται και αυτό θα είναι χειρότερο, ακόμα και από τον… πάτο των ΑΜΚΕ!
