📖 Περίπου 3`
Μάλλον, μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή του ονόματος του…
Σταύρος…
«Έφερε διά του Σταυρού, χαρά εν όλο τον κόσμο»…
Αλλά και ο σταυρός, είναι τόσο συμβολικός για όσους κουβαλούν βάρη…
Για τον Σταύρο Σιδερά λοιπόν ο λόγος, εξ` αιτίας του οποίου και το «BS», βραβεύτηκε, κατά την 4η τελετή δημοσιογραφικών βραβείων, εκδήλωση που είχε διοργανώσει η ΕΑΚ στην Πάφο, προσωπικό φίλο και φίλο της ιστοσελίδας!
Είναι όμως και αρκετοί εκείνοι που ίσως να μη γνωρίζουν, ότι ο Σταύρος Σιδεράς, είναι εδώ και χρόνια ο πιο γνωστός Κύπριος στο εξωτερικό!
Λόγω των αμέτρητων μιούζικαλ που έχει παράγει και ανεβάσει, σε μιαν χώρα, όπως η ΗΠΑ…
Βέβαια για το ότι δεν είναι και τόσο γνωστό αυτό «ευθύνεται» και ο ίδιος, επειδή είναι χαμηλών τόνων…
Στις 29 Ιουλίου του 1997 λοιπόν, ο Σταύρος ένιωσε αυτό το αίσθημα, που κανένας γονιός δεν θα ήθελε ποτέ να νιώσει…
Όταν πληροφορήθηκε τον επίγειο θάνατο του γιου του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα…
Κάτι που έβλεπε ξανά και ξανά σαν όνειρο (εφιάλτη) από τρία χρόνια πριν…
✍Το κείμενο συνεχίζεται κάτω από την ακόλουθη φωτογραφία…
Σήμερα λοιπόν, ο Σταύρος «ξέσπασε»…
Αναρτώντας τα παρακάτω, δείχνοντας και παραδειγματίζοντας, για τα περί θρησκευτικής προσήλωσης!
(Με την επισήμανση ότι χρειάζονται ψυχικές αντοχές, για να τα διαβάσει κανείς ως το τέλος):
«Άρθρο μου στην “ΣΗΜΕΡΙΝΗ” της Κυριακής…
ΥΠΑΡΧΕΙ “ΖΩΗ” ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;
Κακά τα ψέματα. Μόλις κάνουμε αντιλαβού πως… οι μέρες μας σ αυτό τον κόσμο είναι μετρημένες, και πως κάποια στιγμή θα μας πάνε στα κυπαρισσάκια, το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό μας είναι:
Υπάρχει «ζωή» μετά τον θάνατο; Υπάρχει επουράνιος κόσμος; Όπου το άσαρκο πνεύμα των κεκοιμημένων «ζει και βασιλεύει» στο υπερούσιο βασίλειο του Θεού;
Κόλαση; Υπάρχει κόλαση; Όπου οι ψυχές των αμαρτωλών ρίχνονται στην γέεννα του πυρός, καταδικασμένες να ζουν στο κολαστήριο του Σατανά μέχρι του χρόνου να σβήσει το καντήλι;
Πιτσιρικάς πήγαινα κατηχητικό. Εκεί μ έμαθαν πως αν ήμουνα καλό παιδί θα πήγαινα στον παράδεισο. Αν ήμουνα άτακτος θα με ρίχνανε εις το πυρ το εξώτερον να βράζω σ ένα καζάνι με πίσσα!
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες γριούλες βοήθησα να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο στην προσπάθεια μου να γίνω «καλό παιδάκι». Τις περισσότερες φορές βέβαια, τραβούσα τις γριούλες με το ζόρι. Μιας και καμιά πρόθεση δεν είχαν να περάσουν απέναντι…
Σαν μεγάλωσα διάβασα για το «Big Bang». Πως τ αστέρια κι οι γαλαξίες δημιουργήθηκαν πριν από 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια· με το που εξερράγη το «πρωταρχικό άτομο»…
Η κοσμογονική αφήγηση πως ο Θεός δημιούργησε τα ζώα, τα φυτά και τον άνθρωπο… έγινε σκόνη και θρύψαλα. Μπερδεύτηκα. Δεν ήξερα τι να πιστέψω. Τους πατέρες της εκκλησίας ή την θεωρία του «Big Bang…;
Μοιραία, ο Αδάμ… η Εύα κι ο καταραμένος Όφις άρχισαν να ηχούν στα αφτιά μου σαν παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν… Βέβαια, μια θυμωσιάρα φωνή μέσα μου συνέχισε να με «κουκκουφά» πως είμαι «κακό παιδί». Πως θα πάω στην κόλαση να κάνω παρέα με τον Βελζεβούλ…τον Χίτλερ, τον Αλ Καπόνε και τον Τζακ τον αντεροβγάλτη…
Άδικα προσπάθησα να συμφιλιώσω την διδαχή της Χριστιανικής κατήχησης με τις τεκμηριωμένες θέσεις της επιστήμης. Από την μια… «Πίστευε, και μη ερεύνα». Από την άλλη, μετατόπιζα το κόμμα δυο λέξεις πιο κάτω με αποτέλεσμα… «Πίστευε και μη, ερεύνα…
Άντε τώρα να βγάλεις άκρη! Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Έριχ φον Ντένικεν «Chariots of the Gods». Όπου ο συγγραφέας ισχυριζόταν ότι ήμαστε «δημιουργήματα» τεχνητής γονιμοποίησης υπέρ-ευφυών εξωγήινων. Διάβασα κι ένα σωρό άλλα βιβλία. Πουθενά όμως δεν βρήκα κάποια πειστική απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει «ζωή» μετά τον θάνατο.
Μέχρι που… Για τρία χρόνια έβλεπα το ίδιο επαναλαμβανόμενο όραμα. Πως θα χάσω ένα από τα δύο μου παιδιά!
Το μόνο που δεν γνώριζα ήταν… πιο παιδί μου θα έχανα! Το μοιραίο συνέβη στις 29 Ιουλίου του 1997…
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την τραυματική αυτή εμπειρία που έζησα, επειδή πιστεύω πως η αφήγηση της ιστορίας μου θα ελαφρύνει τον πόνο συνανθρώπων μας, οι οποίοι κι αυτοί, αδόκητα, έχουν χάσει κάποιον δικό τους άνθρωπο. Την επομένη του δυστυχήματος, απελπισμένος καθώς ήμουν… ζήτησα από το παιδί μου να μου δώσει κάποιο σημάδι πως είναι καλά.
Από το πουθενά, ένα να άγριο περιστέρι ήρθε και κάθισε δίπλα μου! Με άφησε να το χαϊδέψω κι έμεινε στο πλάι μου για περισσότερο από δεκαπέντε λεπτά… Συγκινημένος καθώς ήμουν «ρώτησα» το παιδί μου να μου πει που βρίσκεται. Απάντηση πήρα το ίδιο βράδυ, όταν ο γιος μου ο οποίος λαμποκοπούσε σαν άγιος, παρουσιάστηκε στον ύπνο μου και με ήρεμη φωνή μου είπε:
«Νιώθω να βρίσκομαι σε μια άλλη διάσταση μια ανώτερης δύναμης…» Μετά την μεταφυσική αυτή εμπειρία πιστεύω ακράδαντα πως ΝΑΙ… «Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο!»
Δεν έχω πια καμιά αμφιβολία πως οι ψυχές των αγαπημένων μας ανθρώπων μετουσιώνονται και μεταφέρονται σε μια υπερκόσμια… αιθέρια διάσταση. Γαλήνια κι ειρηνεμένη. Μακριά από τον βάρβαρο και φρενιασμένο αυτό κόσμο και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον κουμαντάρουν…
Καλά Χριστούγεννα!
Σταύρος Σιδεράς»
