📖Περίπου 55″
➡Έτυχε να δώσω το παρών, σε μιαν αναμέτρηση του περασμένου Σαββάτου, για την Α1 Ανδρών Κ18, στο «Κ. Παπαέλληνας», όπου ο Κεραυνός αντιμετώπισε τον Αχιλλέα, μια αναμέτρηση με ανατροπές και που κρίθηκε με όλη τη σημασία της λέξης, σε νεκρό χρόνο…
Δεν έχει σημασία ότι ο Κεραυνός ήταν ο νικητής, αυτό που για μένα είχε μεγαλύτερη σημασία, ήταν πέραν της προσπάθειας και του αγωνιστικού πάθους που έδειξαν τα παιδιά και των δυο ομάδων, το χειροκρότημα που κέρδισαν οι νεαροί του Αχιλλέα, από την κερκίδα του Κεραυνού (ή πιο εύστοχα, από τους γονείς των αντιπάλων τους, μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών), όταν συγκεντρώθηκαν στην μια πλευρά του αγωνιστικού χώρου, για να φωνάξουν μαζί, το όνομα της ομάδας τους!
Πάντα σε πρώτο ενικού λοιπόν, η ιαχή εκείνη ήταν αρκετά διαπεραστική και με πήρε πολλά χρόνια πίσω, τότε που το Γυμνάσιο της Παλλουριώτισσας ήταν «φόβος και τρόμος» με το σύνθημα «Αχιλλέας», να δονεί την ατμόσφαιρα (όλα αυτά, πάντα με την αγωνιστική έννοια) και μέσα από τη διαρκή δουλειά και κυρίως το μεράκι για το άθλημα της καλαθόσφαιρας, οι σημερινοί διάδοχοι είναι αυτά τα παιδιά, από γενεά σε γενεά!
Της κάθε ηλικιακής κατηγορίας και πολύ περισσότερο, όχι μόνο του Αχιλλέα!
Γιατί από την άλλη, ήταν και τα παιδιά του Κεραυνού, που με τη δική τους σειρά, συνεχίζουν την παράδοση και όχι μόνο αυτά που φοράνε τα Ερυθροκίτρινα…
Το απόγευμα του Σαββάτου λοιπόν, γίναμε μάρτυρες μιας ακόμη αυθεντικής στιγμής που δοξάζει την Κυπριακή καλαθόσφαιρα!
Μιας ακόμη συναρπαστικής αναμέτρησης, απόλυτα καλαθοσφαιρικής, ενός καθολικού χειροκροτήματος από την κερκίδα και αυτά ακριβώς είναι που χρειάζεται το άθλημα και τίποτα περισσότερο…
Πραγματικά, τίποτα περισσότερο!
